لولار گفت: «وقتی مردم درباره این آب فکر می‌کنند، فرض می‌کنند باید مقدار اندکی آب درون سنگ‌ها باشد. اما در واقع، این آب به شکل جوشان از سنگ‌ها بیرون می‌آید. این آب‌ها با سرعت ۱ لیتر در دقیقه جریان دارند و حجم آب بسیار بیشتر از آن چیزی است که هر کسی تصور می‌کند.»
او پس از اینکه انگشتش را در قدیمی‌ترین آب کشف شده بر روی زمین فرو برد و آن را چشید، آب نمونه را «بسیار شور، شورتر از آب دریا» توصیف کرد. او افزود این آب آشامیدنی نیست، اما اعتراف کرد که «وقتی این آب ابتدا از سنگ خارج می‌شود، کاملاً شفاف است و بسیار جذاب به نظر می‌رسد».
علاوه بر این، این آب از نظر علمی «بسیار باارزش است که نباید آن را مثل آب لوله‌کشی هدر داد». شوری آب نشانه‌ای امیدوارکننده بود، زیرا آب‌های شورتر معمولاً قدیمی‌تر هستند و با آنالیز دقیق‌تر سولفات، تیم توانست نتیجه بگیرد که میکروب‌ها زمانی در این آب وجود داشته‌اند.
او گفت: «ما توانستیم بهمیم نشانه‌هایی که در این مایعات مشاهده می‌کنیم توسط میکروب‌ها تولید شده اند و مهم‌تر از همه اینکه باید در یک بازه زمانی بسیار طولانی تولید شده باشند.»
پروفسور لولار توضیح داد: «میکروب‌هایی که این اثر را تولید کرده‌اند نمی‌توانسته‌اند آن را یک شبه تولید کنند. این باید نشانه‌ای از حضور میکروارگانیسم‌ها در این مایعات در یک مقیاس زمانی زمین‌شناختی باشد.»
دانشمندان همچنین میزان گاز‌های نجیب که بی‌بو و بی‌رنگ و بی‌مزه هستند و وجود ایزوتوپ‌های خاصی را در آب را آنالیز کردند که نشان‌دهنده سن تقریبی و دلالت‌هایی برای احتمال حیات بر سایر سیارات دارد.
کریس بلنتاین، استاد زمین‌شیمی دانشگاه منچستر و نویسنده ارشد این مطالعه، در گفتگو با خبرگزاری سی‌ان‌ان گفت: «در جایی مثل مریخ، هر حیاتی که پیشتر وجود داشته ممکن است به چنین منابع آبی در پوسته مریخ راه پیدا کرده باشند، و کار ما نشان می‌دهد این مخازن آب می‌توانند زنده بمانند و مکانی برای حیات باشند تا پس از خشک شدن سطح مریخ و تبدیل شدن به مکانی عاری از حیات، به بقای خود ادامه دهند.»
لولار و تیمش برای بررسی معدن تیمینس پس از یافتن اجتماعات میکروارگانیسم‌ها در عمق ۲.۷ کیلومتری که از هیدروژن محلول در آب برای زنده ماندن استفاده می‌کردند، بر اساس زمین‌شناسی سنگ‌ها نظریه‌ای مبنی بر وجود آب‌های حتی قدیمی‌تر، در آن منطقه مطرح کردند.
منبع:روزیاتو
