خوش‌بینی پوتین روسیه را به سمت شکست سوق می‌دهد؟

اوکراین از زمان آغاز حمله روسیه در سال ۲۰۱۴ حمایت غرب را دریافت کرده است، هرچند که کمک‌ها هرگز به اندازه کافی نبوده و معمولا دیر به دست آمده است.

هداپرس:قبل از حمله تمام عیار روسیه، کشورهای غربی برای پیروزی کی‌یف از این بازیگر حمایت کافی کردند. به همین دلیل است که پوتین برای  تضعیف فرایند این حمایت ها بسیار تلاش کرده است. در اواخر سال ۲۰۲۳، او طوری صحبت می کرد که گویی موفق شده است، و شوخی می کرد که تقریباً به غیرنظامی شدن کی یف دست یافته  است – این مقوله یکی از اهداف جنگی اعلام شده پوتین در آغاز حملات بود. روسیه به خوبی می داند که در صورت توقف حمایت ها، سلاحی برای اوکراین باقی نمی ماند.خوش‌بینی پوتین قابل درک بود، بالاخص به دلیل تزلزل در تصمیم‌گیری ها در پایتخت‌های اروپایی.

دو سال پس از حمله روسیه به اوکراین، پیامدهای این جنگ بیشتر انتظارات را زیر پا گذاشته است. در هفته‌های پس از ۲۴ فوریه ۲۰۲۲، زمانی که نیروهای روسی بر فراز مرز اوکراین حمله کردند، این کشور، جهان و احتمالاً خودش را غافلگیر کرد، زیرا به شکل موثیر مقاومت کرد و به سرعت به محاصره کی یف پایان داد. سپس، پس از انتقال جنگ به جنوب و شرق، اوکراین دوباره ناظران را با کمپین برق آسای خود جهت بیرون راندن نیروهای روسی از استان خارکف در اوایل سپتامبر ۲۰۲۲ غافلگیر کرد. اما علاوه بر این نتایج خیره کننده، ناامیدی هایی نیز وجود داشت. به‌عنوان مثال، حمله به خارکف به‌جای اینکه نشان‌دهنده تغییر بزرگ‌تری در شتاب باشد، خطوط مقدم را شکننده کرد تا جایی که به‌جز عقب‌نشینی دیرهنگام روسیه از موقعیت غیرقابل دفاع در خرسون، در ماه‌های بعد حرکت چندانی نکرد.شاید مهمتر از همه، پس از برانگیختن امیدها در میان بسیاری از تحلیلگران و سیاستمداران غربی، حمله متقابل مورد انتظار اوکراین در سال ۲۰۲۳ نتوانست به یک پیشرفت قاطع دست یابد. چند هفته نگذشته بود که فرماندهان اوکراین مجبور شدند بپذیرند که نیروهایشان برای مانورهای عملیاتی در مقیاس بزرگ مناسب نیستند.در باب جنگ اوکراین، فارن افرز یادداشتی را منتشر کرده و تلاش داشته تا با بررسی رویکرد رهبران اوکراین و روسیه، وضعیت جنگ را ارزیابی کند. این یادداشت در سه بخش ترجمه شده، بخش نخست تحت عنوان «آغاز سومین سال نبرد بزرگ اروپا؛ چه کسی پیروز جنگ اوکراین خواهد بود؟» منتشر شد و در ادامه بخش دوم آمده است.

قمار پوتین

اوکراین از زمان آغاز حمله روسیه در سال ۲۰۱۴ حمایت غرب را دریافت کرده است، هرچند که  کمک ها هرگز به اندازه کافی نبوده و معمولا دیر به دست آمده  است. قبل از حمله تمام عیار روسیه، کشورهای غربی برای پیروزی کی یف از این بازیگر حمایت کافی کردند. به همین دلیل است که پوتین برای  تضعیف فرایند این حمایت ها بسیار تلاش کرده است. در اواخر سال ۲۰۲۳، او طوری صحبت می کرد که گویی موفق شده است، و شوخی می کرد که تقریباً به غیرنظامی شدن کی یف دست یافته  است – این مقوله یکی از اهداف جنگی اعلام شده پوتین در آغاز حملات بود. روسیه به خوبی می داند که در صورت توقف حمایت ها، سلاحی برای اوکراین باقی نمی ماند.خوش‌بینی پوتین قابل درک بود، بالاخص به دلیل تزلزل در تصمیم‌گیری ها در پایتخت‌های اروپایی.

وقتی جنگ شروع شد، بسیاری انتظار داشتند که اروپا نقطه ضعف اتحاد غرب باشد. در ابتدا، این ظن وجود داشت که کشورهایی مانند فرانسه و آلمان مایلند از نقش خود به عنوان صلح‌سازان بالقوه محافظت کنند، اما هم امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه و هم اولاف شولتز، صدراعظم آلمان متوجه شدند که اعتماد به پوتین نابجا است. در طول سال ۲۰۲۲، مسکو با محدود کردن جریان گاز و افزایش قیمت آن، عمداً کمبود انرژی ایجاد کرد تا رهبران اروپایی را متقاعد کند که حمایت از اوکراین ایده بدی است و باعث می‌شود مردم آن‌ها در زمستان یخ بزنند. این زمانی بود که اولین اخبار در مورد “ضعف اوکراین”در قاره سبز رسانه ای شد. در مورد اختلاف نظر رهبران اروپایی نیز زیاد صحبت شد که انتظار می رفت با طولانی شدن جنگ بیشتر شود.

واشنگتن برای پوتین فرصت‌ساز شد

از منظر اروپا، حفظ اوکراین هزینه کمتری نسبت به مقابله با پوتین دارد.معلوم شد که هیچ یک از اینها نمی‌تواند پیروزی پوتین را جبران کند. درعوض، هرچه رهبران اروپایی بیشتر از اوکراین حمایت می‌کردند، بیشتر به تعهدات خود نیاز داشتند. در پاییز ۲۰۲۳، ویکتور اوربان، نخست وزیر مجارستان به نظر می رسید آماده بود تا بسته کمکی جدید اتحادیه اروپا به اوکراین را مسدود کند. با این حال، کشورهای اتحادیه اروپا بلوف اوربان را برنتابیده و در ۱ فوریه، پس از دادن برخی امتیازات جزئی، مجارستان وتوی خود را لغو و اتحادیه اروپا به اتفاق آرا بسته کمکی جدید ۵۴ میلیارد دلاری را تصویب کرد. اگرچه جنبه‌های حمایت اروپا از جمله سرعت پایین تولید مهمات ناامیدکننده است، بسیاری از دولت‌ها تلاش‌های خود را برای کمک به اوکراین افزایش می‌دهند. با گذشت دو سال از جنگ، و با احیای چشم انداز پیروزی روسیه، اکثر رهبران اروپایی متوجه شدند که حفظ این کشور تحت محاصره هزینه بسیار کمتری نسبت به مقابله با پیامدهای پیروزی پوتین دارد.

اما این گزاره درباره واشنگتن صدق نمی‌کند.جایی که بسته کمکی حیاتی ۶۰ میلیارد دلاری برای اوکراین در مجلس نمایندگان نگه داشته شده است. با این حال، حتی در آنجا نیز مشکل از بین رفتن حمایت عمومی ایالات متحده از اوکراین نیست. این پیامد نفوذ دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا بر حزب جمهوری خواه و مایک جانسون، رئیس مجلس نمایندگان است.  تجهیزات ضروری مورد نیاز اوکراین، سلاح هایی چون گلوله های توپخانه و پشتیبانی از سیستم های موشکی توپخانه با تحرک بالا (HIMARS) وجود دارد که فقط ایالات متحده می تواند آنها را تحویل دهد.روسیه در حال حاضر از این وقفه در حمایت ایالات متحده استفاده کرده و به حملات فرسایشی خود ادامه می دهد. براساس فرضیه مطرح شده، پوتین عامدانه بازی را طولانی می کند و صرفاً منتظر فرسودگی اوکراین است. پوتین می خواهد جنگ تمام شود، اما فقط با شرایط او. اگر اوکراینی ها روی تقویت مواضع دفاعی خود تمرکز کنند، می توانند مانع از پیروزی سریع روسیه شوند که در حال حاضر فاقد قدرت رزمی است. اما هرچه بیشتر منتظر حمایت بیشتر ایالات متحده باشند، این کار دشوارتر خواهد شد.

چرا روسیه رویکرد خود را تغییر نمی‌دهد؟

شاید به این دلیل که پوتین تصور می کند همه چیز در راستای خواست او پیش می رود، دلایل کمی برای تغییر رویکرد روسیه می‌بیند. با گسترش مناقشه، روسیه توانایی خود را برای انطباق و نوآوری نشان داد، اما نه در نحوه مبارزه با جنگ زمینی. پوتین پس از برخورد با یوگنی پریگوژین، رهبر واگنر، پس از آن که شورش او در ژوئن ۲۰۲۳ را در هم شکست، و در آستانه تایید شدن برای پنجمین دوره ریاست جمهوری در انتخابات تقلبی ماه مارس، بر همان روش ها و عمدتاً همان تیم پافشاری می کند. برخلاف دیگر دیکتاتورها، او خود را به فیلد مارشال ارتقا نداده و وانمود می کند که خودش استراتژی نظامی را هدایت می کند. او راضی است که ژنرال ها اعتبار و خصور در هدایت جنگ را بر عهده بگیرند.

بنابراین، پوتین به سرگئی شویگو، وزیر دفاع و فرمانده کل قوا، والری گراسیموف، که هر دو سال‌ها سمت‌هایی را در رهبری نظامی اشغال کرده‌اند، چسبیده است. وفاداری آنها به پوتین مورد تردید نیست، بنابراین او استراتژی های خام و غیرقابل تخیل آنها را تحمل می کند، از جمله حملات جبهه ای آنها به شهرهای اوکراین بدون توجه به تلفات روسیه و یا وضعیت خود شهرها پس از تصرف نهایی. در اوایل جنگ، روسیه بخشی از کارهایی که رهبری نظامی متفاوت ممکن است انجام دهد  را ارائه کرد. در اکتبر ۲۰۲۲، سرگئی سوروویکین با استعدادتر، مسئول عملیات روسیه در اوکراین شد. او حمله موشکی و پهپادی روسیه را علیه زیرساخت های حیاتی اوکراین سازماندهی کرد که اوکراینی ها به سختی در مقابل آن ایستادند. این چهره نظامی در مقطعی تهدید کرد که کی یف و سایر شهرها را با سرعت خواهد گرفت. برای تثبیت خطوط مقدم، سوروویکین به نیازهای دفاعی روسیه نیز توجه کرد. «خط سوروویکین» با لایه‌هایی از میدان‌های مین، دندان‌های اژدها و موقعیت‌های مستحکم، در برابر ضد حمله اوکراین مقاومت کرد.اما پوتین برای دسترسی به جغرافیای وسیع تر بی تاب بود و برای نیل بدین منظور در ژانویه ۲۰۲۳، گراسیموف را به همراه سوروویکین به عنوان معاون او منصوب کرد. اما از دوران منتهی به شورش مشخص است که شویگو و گراسیموف منتقدان زیادی داشتند، به ویژه به خاطر تمایل آنها به قربانی کردن تعداد زیادی از سربازان روسی در چرخ گوشت اوکراین. در حال حاضر، بعید به نظر می‌رسد که این رویکرد تغییر کند.