به مناسبت تشدید فاجعه آلودگی هوای کلانشهرهای کشور با حضور آقایان محمد درویش کنشگر محیط زیست، عضو هئیت علمی موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، رئیس کمیته محیط زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو، علی سلیماین کنشگر محیط زیست و عضو سابق شورایاری محلات شهر تهران و امید شریفی فعال حوزه منایع طبیعی و آبخیزداری و مدیر عامل صندوق حمایت از توسعه منابع طبیعی استان گلستان موضوع آلودگی هوا مورد بحث و بررسی قرار گرفت.
هداپرس: دکتر محمد درویش، رییس کمیته محیط زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو در این جلسه با اشاره به مطالبات محیط زیستی جامعه از مسئولین گفت: امیدوارم ورود احزاب سیاسی به موضوع محیط زیست فقط در آستانه انتخاباتها نباشد و مرامی پایدار باشد و نشان دهنده اهمیت واقعی موضوع محیط زیست نزد احزاب و سیاستمداران حوزههای مختلف با گرایشات مختلف باشد.
در سال ۱۳۸۲ در دولت سید محمد خاتمی وقتی قرار بود انتخابات برگزار شود خبرنگاری از من سوال کرد و گفت: ما میخواهیم به سراغ نمایندگان احزاب مختلف و گرایشات سیاسی برویم، چه سوالاتی را در حوزه محیط زیست بپرسیم؟ گفتم: بپرسید چه برنامههایی برای مقابله با خطر جهان گرمایی و تغییر اقلیم دارند؟ این سوال ۲۰ سال پیش و در سال ۱۳۸۲ مطرح بود.
آن خبرنگار بعد به من گفت که از همه سوال کردیم، ولی میگویند این چیزی که میپرسید چیست؟ چه میگویید؟ برای آنها توضیح دادیم و وقتی متوجه شدند به ما میگفتند این موضوع چه ربطی به انتخابات دارد؟!
امروز حداقل این موضوع جا افتاده و هر داوطلب ورود به صحن بهارستان یا ساختمان پاستور یا شورای شهر حتی اگر اعتقاد قلبی به محیط زیست نداشته باشد در ظاهر و حداقل در بخشی از برنامه هایش به موضوع محیط زیست اشاره میکند. این تغییر محسوس است.
همین که من امروز در جمع شما صحبت میکنم و پیش از این هم در جمع بسیاری از احزاب سیاسی بوده ام و میبینیم که حوزه محیط زیست، نزد گرایشهای سیاسی پر خواهان شده است موضوع مثبتی است و من آن را به فال نیک میگیرم.
حوزه محیط زیست امروز موضوعی جذاب است و من میدانم که مردم به کاندیدایی که به موضوع محیط زیست اهمیت بدهد، ارج و قرب بیشتری قائل هستند.
یکی از همکاران من به نام دکتر رضایی قصد داشت از خمین برای کاندیداتوری مجلس ثبت نام کند. ایشان دکتری زراعت داشت و اولین توصیه مشاوران به او این بود که به هیچ عنوان اعلام نکند که تخصص اش مرتبط با محیط زیست، آب و کشاورزی است. زیرا اگر مردم بفهمند دیگر به تو رای نخواهند داد. زیرا مردم فکر خواهند کرد که تو برای بستن چاههای آب یا جلوگیری از احداث جاده و… نماینده میشوی! این تلقی وجود داشت و چندان دور نیست.
امروز شاهد تغییری چشمگیر در نگاه مردم هستیم و همین امیدوار کننده است. برخی از شهروندان در شهرها با افتخار سوار دوچرخه میشوند و تردد میکنند و این کار را سبک زندگی غرور آفرینی میدانند. این خود نشانهای امیدوار کننده است با اینکه قبلا تصورش ممکن نبود.
همین زاویه برای ورود به ماجرای آلودگی هوا زاویه خوبی است. من در روزنامه اطلاعات یادداشتی میخواندم که نویسنده روزنامه خطاب به شهردار وقت تهران میگوید: آقای شهردار تا کی ما از این دود و دم بنالیم و در این چهارراهها اسیر ترافیک باشیم.
فکر میکنید این یادداشت متعلق به چه تاریخی است؟ این یادداشت در ۲۶ آبان سال ۱۳۳۸ در روزنامه اطلاعات نوشته شده است و همین فردا هم میتوان این یادداشت را با همین رسم الخط در روزنامه منتشر کرد.
دیگر نمیتوان به آلودگی هوا گفت بحران، بحران چیزی است که به یکباره به وجود میآید. مثل سیل یا زلزله که ستادی برای آن شکل میگیرد و بحران را حل میکند. این وضعیت آلودگی هوا معضلی چرکین و متعفن شده است و مردم آرام آرام به آن عادت کرده اند.
بیش از ۶۰ سال زمان برای حل این معضل، وقتی کافی بود. شاکله کارشناسی کشور باید میتوانسته این بحران را مدیریت و حل کند، ولی نه تنها حل نکرده بلکه شرایط روز به روز دشوارتر شده است.
برای مقابله با آلودگی هوا سه قانون جامع به تصویب مجلس رسانده ایم. یک قانون قبل از انقلاب و دو قانون بعد از انقلاب که آخرین آنها مشهور به قانون هوای پاک است و در سال ۱۳۹۶ تصویب شد.
از سال ۹۶ تا به امروز تعداد روزهای ناسالم در هوای تهران افزایش پیدا کرده است. یعنی بعد از تصویب قانون هوای پاک این اتفاق افتاده است. ما در ایران رکوردی عجیب داریم. در دو سالی که تمام دنیا درگیر کرونا بود و به طرز محسوسی آلودگی هوا کاهش پیدا کرد، آلودگی هوا در ایران افزایش پیدا کرد که جزو معجزات ایرانیان است. چگونه چنین فاجعهای رقم زده شد؟! آمارها موجود است.
ادامه دارد…..